به گزارش بخش سیاسی شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpapaer)، سفارت جمهوری عربی سوریه در تهران از ساعات اولیه صبح روز چهارشنبه (هفتم جوزا) میزبان سوری های مقیم ایران بود که برای انداختن آرای خود به صندوق انتخابات ریاست جمهوری به این سفارتخانه آمده بودند.
تعدادی از شرکت کنندگان در این انتخابات پرچم های کشور خود را در دست گرفته و به یکی از سه نامزد انتخابات ریاست جمهوی سوریه یعنی ماهر عبدالحفیظ حجار، حسان عبدالله النوری و بشار حافظ الاسد رای دادند.
دیدن صحنه های این حضور مهاجرین سوریه در ایران در پای صندوقهای رای، برای مهاجرین افغانستانی مقیم ایران باز هم یادآور نکاتی تلخی بود که عمده ی آنها تبعیض و محروم شدن از حق تعیین سرنوشت و نارسایی‌های قانون انتخابات و تقلبات سازمان یافته بود.
به راستی چرا هیچ کس نپرسید که بنا بر کدام دلیل قریب یک میلیون نفر از مهاجرین ساکن در ایران و شاید همین تعداد در پاکستان و دیگر مهاجرین ساکن در کشورهای اروپایی نتوانستند در انتخابات شرکت کنند و از حق تعیین سرنوشت خود برخوردار نبودند؟
قانون اساسی افغانستان، قانون انتخابات و منشور ملل متحد و همچنین کنوانسیونهای بین المللی برای مهاجرین حق شرکت در انتخابات و تعیین سرنوشت را به رسمیت شناخته است. در واقع حق تعیین سرنوشت حقی هست بنیادین که بدون آن دیگر حقوق بطور کامل محقق نمی‌شود و در این مورد در کنوانسیون های بین المللی و شورای امنیت سازمان ملل متحد گفته شده که این حق آن قدر مهم هست که می‌تواند امنیت جهانی را به چالش بکشاند.
البته مقامات کمیسیون انتخابات دلایل برگزار نشدن انتخابات در خارج از کشور را نداشتن بودجه و امنیت و تقلب بیان کرده اند که کمیسیون انتخابات بعداً اعلام کرد که این بودجه تعیین شده اما باز هم انتخابات به بهانه تقلب و امنیت برگزار نشد!!!
عده ای که تمام تلاش خود را به کار بستند تا سومین انتخابات ریاست جمهوری کشور به دور دوم کشانده شود، همان ها با آگاهی از آنکه می دانستند رای اکثر مهاجرین با کدام نامزد است، نگذاشتند که انتخابات برای دیگر هموطنان در کشورهای دیگر به ویژه ایران و پاکستان برگزار شود.
این عالی جنابان مدعی شدند که امکان تقلب در حوزه های رای دهی خارج از کشور وجود دارد به همین دلیل بهتر است که چند میلیون مهاجر را نادیده بگیریم و آنها را از این حق قانونی شان محروم کنیم. گویی که اصلا در داخل کشور هیچ تقلبی صورت نگرفته و همه پاک و پیغمبر زاده هستند.
اگر این دلسوزان کشور! مدعی هستند که در پاکستان امنیت برای برگزاری انتخابات ریاست جمهوری وجود ندارد، این مطلب درباره ایران صدق نمی کند پس چرا انتخابات ریاست جمهوری افغانستان با وجود تامین بودجه، در ایران برگزار نشد!
بسیاری از آگاهان مسایل سیاسی بر این باورند که این تصمیم کمیسیون انتخابات برای برگزار نشدن انتخابات در ایران، خیلی هوشمندانه گرفته شده است که با برگزار نکردن انتخابات در ایران حقوق جمع کثیری به رسمیت شناخته نشود و به این طریق انتخابات به دور دوم کشانده شود.
در اصل 33 قانون اساسی کشور آمده است که تمام اتباع افغانستان حق انتخاب کردن و انتخاب شدن را دارند و همچنین ماده 5 قانون انتخابات که بیان می‌دارد تمام مهاجرین و کارکنان نمایندگی‌های مقیم خارج حق دارند در انتخابات شرکت نمایند.
جالب این است که به همت عده ای از دانشجویان ساکن در ایران، 5000 هزار امضا از مهاجرین تحصیل کرده جمع آوری شد و برای نمایندگان و کمیسیون انتخابات ارسال گردید تا شرایط برگزاری انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در ایران را فراهم آورند ولی هیچ کس به درخواست آنها جوابی نداد. این هم در حالی است که مقامات وزارت خارجه ایران برای برگزاری این انتخابات اعلام آمادگی کرده اند.
حال باید دید که آیا در دور دوم انتخابات که بیست روز دیگر قرار است برگزار شود، باز هم همین مطلب تکرار می شود یا خیر؟
